Serie: Titan #3
Genre: Fantasy, Mythology, New Adult
Gepubliceerd: 2017
Waardering: ★★★.5
Add to Goodreads
A bloody path has been chosen… The war against the Titans continues, and they remain determined to wreak havoc on the world, but Seth has become something all gods fear. Now the most dangerous, most absolute power no longer resides in those who have been freed from their tombs. The Great War fought by the few is coming… All may doubt and fear what Seth has become. All except the one woman who might be his final chance at redemption. Josie will do anything to prove that Seth is on their side, but fate has a nasty way of changing lives, of changing people. In the end, the sun will fall… The only way they can save the future and save themselves is by facing the unknown together. It will take more than trust and faith. It will take love and the kind of strength not easily broken. No matter what, their lives will never be the same. For what the gods have feared has come to pass. The end of the old is here and the beginning of the new has been ushered in…
Dit is de eerste keer dat ik niet helemaal uit mijn dak ga van een serie van JLA.
Ligt dat aan mij??
Struggle
Ik worstel ermee, met mijn gevoelens omtrent de serie tot nu toe.
Zag ik er naar uit om het verhaal van Seth te lezen? Ja!
Keek ik er naar uit om terug te keren naar de wereld van de Goden, Demigoden, Pures, Halves en Titans? Wederom een volmondig Ja!
Dus wat is het probleem?
Dual Poin of View
In mijn vorige recensie heb ik het al aangekaart, maar kan het de dual pov zijn die deze gevoelens mede veroorzaakt?
Normaal gesproken houd ik enorm van een dual pov en ook dit keer was, en ben ik nog steeds, blij hiermee. Maar kan het zijn dat het avontuurlijke wat ik zo gewend ben van JLA daardoor onderdrukt wordt? We krijgen nu van twee kanten veel meer informatie omtrent de gevoelens van de één voor de ander en op die momenten is er geen ruimte voor avontuurlijke belevenissen.
Avontuur
Dat is dus wat ik het meest mis, het avontuur. De spanning die ik me nog kan herinneren van de Convenant serie. De vele dingen die er gebeurden zodat je je in een rollercoaster van spanning en sensatie waande.
O er gebeurt wel degelijk wat. De dingen die Josie meemaakt in de handen van de Titans zijn geen kattepis, maar ik kom hiermee ook aan bij de crux van mijn gevoelens: Josie is geen kick ass heldin. Ze ondergaat het.
Damsel
Seth vind Josie geen damsel. Ze is sterk, veerkrachtig en beweegt zich in deze voor haar vreemde nieuwe wereld alsof ze nooit anders gedaan heeft. En daar heeft hij gelijk in. Maar toch is ze in mijn ogen een damsel. Ze is geen Alexandria Andros, dat kan ik je wel vertellen. Die mag wat mij betreft de titel kick ass heldin met hoofdletters dragen. Van Josie kan ik mij niet eens herinneren of ze zich überhaupt wel in een gevecht heeft begeven. Seth, met zijn onnoemelijk sterke krachten, is meestal degene die met een flick of the wrist de strijd slecht.
In het kort
Zo lang heb ik uitgekeken naar deze serie en dan dit. Ik baal er van dat ik er zo over denk, dat ik geen euforisch gevoel heb na het lezen van de 1e 3 boeken. Jennifer L. Armentrout was altijd mijn TO GO auteur als ik in een dipje zat en alleen al het feit dat ik een serie van haar achter de hand had ‘voor het geval dat’ was al een lekker gevoel. Dat komt nu in gevaar. Hopelijk gaat het laatste deel mij enorm verrassen!
0 Reacties